"Ik heb altijd het gevoel
dat ik
in Italië
méér besta!"
over het Italiëgevoel
over het Italiëgevoel
De gedachten aan Italië, de geuren, de kleuren, het unieke licht dat ik niet meer uit mijn ogen krijg: je weet niet half wat het met mij doet.
Na een eerste bezoek aan het land was ik voor altijd doorstraald. Sindsdien raakte het onherroepelijk vervlochten met mijn denken en handelen. Een verhevigd leven met Italië als alibi.
In Rome raakte ik doortrokken van een sterke belevingskracht die mij tot op heden met een gigantische energie vervult als een alles door-zinderende mandala.
Het geeft tegelijk opwinding en troost. Het is thuiskomen, maar dat was het ook al toen ik er de eerste keer kwam. Het is een omarming, het gevoel van een behaaglijke warme jas die reeds de plooien van je lichaam draagt. In Italië ben ik pas mezelf geworden en leerde ik wat schoonheid, raffinement en levenskunst is.
Rome, de Eeuwige Stad leent zich bij uitstek als decor voor de fantasieën van velen. Dààr heb ik mijn room with a view, mijn vaste kamer op de Piazza della Rotonda met de koepel van het Pantheon binnen handbereik, daar kan ik mijn dromen distilleren op de plaats waar ik mijn eenzaamheid het best kan dragen.
Het Pantheon is voor mij het mooiste gebouw dat de geschiedenis ons heeft gegeven, meer dan tweeduizend jaar oud en prachtig bewaard gebleven. De schoonheid ervan geeft zich niet aan de buitenzijde maar werkt van binnen naar buiten. De magie dient zich aan als in een droom. Nergens is de verbinding tussen hemel en aarde zo intens; alsof beiden naadloos in elkaar overvloeien; de plek waar men van de ene naar de andere wereld overgaat.
Non basta una vita: een mensenleven is niet genoeg.
Wat ik in Italië ervaar is moeilijk onder woorden te brengen, mijn taal is er dan ook een van beelden, woorden verjagen vaak zoveel...
In een tijd van algemene vervlakking en verruwing probeer ik creërend overeind te blijven en bouw ik voor mezelf een wereld die leefbaar is; onbereikbaar voor de buitenwereld en wonend in de dingen die ik maak. Mijn boeken als gastvrije pleisterplaatsen voor zoete gedachten.
In het zelfgekozen vaderland tref ik een menselijkheid die ik hier in het Noorden zo vaak mis. Ik heb altijd het gevoel dat ik in Italië méér besta! Dààr ben ik de vrouw die over haar schaduw springt en die zich kleedt met haar omgeving. Het leven gaat er als vanzelf.
Net omdat ik er vanop een afstand naar verlang – met de frisse blik van een buitenstaander – zal ik steeds van Italië blijven houden. Van het afwezige gaat immers een grote aantrekkingskracht uit. Niets voedt de liefde én de droom meer dan de afwezigheid.
Afwezigheid wordt verlangen.
Het gemis wordt subliem.
De herinnering geeft dan voedsel aan het heden,
het is het verlangen dat het geheugen activeert.
De herinnering wordt muze.
Carine Cuypers
"In Rome heb ik voor het eerst mezelf gevonden. Ik ben hier voor het eerst in harmonie met mezelf gelukkig en verstandig geworden. (...) Ja, ik kan zeggen dat ik alleen in Rome heb gevoeld wat eigenlijk een mens is. Tot die hoogte, tot zo'n geluksgevoel ben ik later nooit meer gekomen. Vergeleken met wat ik in Rome voelde, ben ik nadien eigenlijk nooit meer vrolijk geweest"
