Fotograferen is een hartstochtelijke ontkenning van de tijd. In een foto gaat het verleden wat minder voorbij: 
het stolt. 
Foto's vormen een houvast in de verglijdende tijd waarin het goed om weten is dat sommige dingen het alledaagse overstijgen. 
In een wereld van algemene vervlakking en verruwing probeer ik creërend overeind te blijven en bouw ik voor mezelf een wereld die leefbaar is; onbereikbaar voor de buitenwereld en wonend in de dingen die ik maak. Foto's als gastvrije pleisterplaatsen voor zoete gedachten.
Alleen al bij het zien van een foto komt de sfeer waarin de opname werd gemaakt onmiddellijk terug voor de geest . Met de talloze foto's die ik gedurende vele jaren doorheen Italië en vooral in Rome verzamelde, probeer ik iets van deze ongrijpbare magie vast te houden, evenals tot de essentie te komen van de Italiaanse manier van leven en denken.

Geen enkele foto in mijn boeken heb ik ooit louter om de foto gemaakt; het was eerder een medium, een reservoir, een spons als het ware, om wat ik zag én voelde vast te houden en zoveel mogelijk hiervan mee te nemen eens terug in het Noorden, voor een warme winter. Fotograferen is herinneren.
De beelden laten dan het hoofd zonder de voeten op reis gaan.

Carine Cuypers
fragment uit het voorwoord van "De magie van Rome"